Witejcie moji mili

Jako się mocie? Dzierżcie sie ciepło, cobyście się nie roznimógli. Jesiynne dni jeszcze do połówki października były tak ciepłe, że aż sie chciało raniutko z chałupy wychodzić. W pióntki torg dycki na jesiyń je kolorowy i bogaty w rozmaite dary natury, tóż rada chodzym tak wczas, kiedy słóneczko jeszcze ani na ziymie nie zoglóndo, a na kościele dziepro pizła szósto. Ale nie jyny jo tak wczas stowóm, bo jak sie kapke rozjaśni, to już pobliscy gazdowie czakajóm ze swoin towarym, a kupujących też je coroz wiyncyj. My – stali bywalcy znómy wszyckich, na kierym stoisku ich nóńdziesz, co majóm fajnego, jako majóm na miano, w jaki dni sprzedowajóm. Nó, zdo mi sie, że dobrze wiym kaj znóńś wartościowe dómowe produkty. Bo na torgu idzie nabyć nie jyny łowoce i jarziny, ale też ty robotne gaździnki sprzedowajóm swoji przetwory: kiszone łogórki i kapuste, soki łowocowe i wszelijaki dobroci. Ci co tam już moc roków sprzedowajóm, to też sie dobrze znajóm, no je to tako wielko zgodno rodzina. Łopowiadajóm se ło swoich codziynnych sprawach, a jak kiery mo miano, abo łoto baji wiesieli cery, czy insze uroczystości, to przinoszajóm rozmaite dobroci i dzielóm sie ze wszystkimi kamratkami i kamratami. Je to doista miłe, łobserwować jak ludzie sie majóm radzi. Łóni też dycki przekónujóm, że dochody sóm ważne, bo z czegosi żyć trzeja, ale równie ważne je to dobre towarzystwo. Tóż radzi sie spotykajóm. A choć ponikierzi kupujóm jedzyni w marketach, że tam je łacnij, to jo kiero też móm zogródke, prawiym, że to je niezapłacóno robota i trzeja se cynić tych łod kierych tóm dobróm żywność mómy. A szesnostego października był łobchodzóny dzień żywności, to niech to do nóm do myślynio, że werci jedzyni szanować, raczyj sie podzielić, a nie wyciepować. Staro ustrónioczka