Ludkowie mili
Czy byliście też pożegnać, tóm wielkóm ustrónioczke z artystycznóm duszóm, co „Równicóm” kierowała przez sztwierć wieku i prowadziła tych młodych śpiywoków na muzyczne szczyty?
Przeca w mig ta smutno wieść łobeszła cały Ustróń i niejednymu łza sie cisła do łoczy. Moja kamratka rzekła, że jak sie ło tym dowiedziała, to zabyło ji tak straszliwie smutno, bo sie ji zdało, że łóna bydzie z nami wiecznie. A jo ji prawiym, że to móndrze wymyśliła, bo łona doista bydzie żyła wśród nas wiecznie, i w naszej pamiynci, i w rozmaitych dokumyntach. „Równica” to było jeji ukochane dziecko, a dziecka nazywały jóm matkom, dyć wychowała tam pore setek młodych ustrónioków, kierych uwrażliwiła na naszóm gware i nauczyła szumnie śpiywać i tańcować. Ale przeca łona miała taki dar, że czego sie chyciła, to zaroz stworzyła perełke, cosik czym wszyscy sie zachwycali. Tak było dycki. Dość wspómnieć łoto baji zespół Ibis, abo przedstawiyni „Królowa śniegu”. Dyć kiery w tych czasach żył, to też jóm podziwioł. Zachwycała sie nióm aji telewizja, a w tamtych czasach, to było cosik.
Przez pore roków była już nimocno i ukazowała sie jyny nejbliższym, co ji pumogali, no i pominyła sie, ale tak szumnego pogrzebu żodyn ni mioł i dłógo mieć nie bydzie, bo i jeji wychowankowie pieśniczkami jóm pożegnali i zaprzijaźnióny profesor takóm szumnóm godke na pożegnani powiedzioł, prowdziwie po mistrzowsku.
Tóż wielko artystko dyryguj tam w niebie anielskimi chórami, a choć bydzie nas tu teschno, to sóm my przekónani, że tu zrobiłaś wszystko co najlepsze, a w niebieskich sferach też jim isto chybiało taki mistrzyni i pewnie Cie tam godnie przijyli.
Staro ustrónioczka