Wigilijno nadzieja
Idóm Godni Świynta, na kiere niejedyn czako calutki rok, a gor na Wilije, bo mómy to wpojóne przez matki i łojców łod dziecka, że to czas szczodry, niezwykły, jedyny taki w roku. To sóm przeca rodzinne, radosne świynta na kiere radujóm sie wszyscy i rozmyślajóm coby wszycko jak nejlepi przirychtować. Tóż na powitani Dziecióntka ukludzo sie wszelki bajzel z chałupy, potym idzie ku spowiedzi, coby i sumiyni było czyste. Jak były jaki swary i kłótnie miyndzy ludziami, to trzeja sie pogodzić, wszelki długi połoddować, a na końcu trzeja pomyśleć ło jedzyniu. Coby na stole znaszeł sie karp, kapusta parzibroda, czy gryzek z cynamónym, kołocze z makym i syrym i rozmaite ciasteczka, łopłatki z miodym – to wszystko zdo sie ważne, coby było na bogato jako dycki we Wilije. W zimowy śćmiywek ciepła dodowo rozświetlóny goiczek i kolyndy, a ty nejszumniejsze znómy już na pamiyńć. Radujóm sie dziecka i starzi, tóż wszyscy wyczekujóm piyrwszej gwiozdki.
Jednako nejtrudniejszy do przeżycio świónteczny czas majóm ty rodziny, kierym Pónbóczek w tym łostatnim roku zabroł kogosi bliskigo do nieba. Kiery jeszcze łóńskigo roku, choć nieroz słaby i chory, nale siedzioł przi rodzinnym wigilijnym stole, a teroz został jyny pusty stołek. Niejednymu łza ciście sie do łoczy, nale to dlo chrześcijan je przeca dycki czas nadzieji, że tych bliskich sercu naszych przocieli, czy kamratów zaś spotkómy. Tóż spóminejmy tych naszych nejbliższych i dycki kochanych, nie bójmy sie tego, bo tu na ziymi bydóm z nami tak dłógo jak dłógo żyjóm w naszej pamiyńci. Wszak jak brzmi rzewno kolynda dlo niełobecnych: że gdziekolwiek Łóni sóm dobrze jim je, bo sóm z nami, choć w inszej postaci. Że łodeszli po to, by żyć i tym razym bydóm żyć wiecznie.
Staro ustrónioczka