Ludkowie złoci
Jako pożywocie w tyn szary jesiynny czas? Jo fórt sie ruszóm póki mie nogi noszóm. Przeca chodzym na rozmaite spotkania ło zdrowiczku i tam dycki fachowcy przekónujóm, że ci co siedzóm w chałupie na dupie, to se dycki fest szkodzóm, że co jako co, ale ruch to zdrowi. Tóż szmatlym sie tam a haw.
Napotykóm moc znómych i powiym Wóm, że dzisio kaj kiery szmatle sie z psym. A jo sie Wóm prziznóm, że psów bardzo ni móm rada. Bo szczekajóm, bo kaj sie podziwosz to psi gówna. No, nie pasuje mi to. Łoto moja kamratka, co spi z psym na jednym zogłówku, a zdo mi sie, że ponikiedy jedzóm z jednej miski, możne aji porcelanowej, dycki prawi, że to je jeji najwiynksze szczyńści i z prowdziwóm miłościóm całuje go po pysku.
Rada łobserwujym tych miłośników psów, a kaj sie podziwosz, to je jich pełno. Czynsto dwie sómsiadki idóm na szpacyr z psami, kansik przistowajóm i zaczynajóm godke. Łoto szłach do sklepu tóż tak żech sie szmatłała pumalutku z nogi na noge i posłóchóm. Ło czym rzóndzóm? Ło tych swoich czworonożnych dzieciokach. Majóm śnimi sporo starości, jedyn mo alergie, tóż musi być na diecie, a ta drugo miała insze problemy. Nie upilnowała swoji pociechy i tyn isto zeżroł jakisi plugastwo, tóż cały łóński tydziyń chodziła do weterynorza, kiery cudym jejóm dziecinke uratowoł. Szłach naspadek ku chałupie, a łóne fórt sie dzieliły swojimi psimi problymami.
Rada chodzym na szpacyr ku Wiśle, bo szum wody uspokajo i dycki idym przez ty cesty co majóm miana łod generałów. Ale ludzie nie uwierzicie, łoto do tego znómego weterynorza, kierego wszyscy majóm radzi, jedzie z wózkym taki szwarny panoczek, a w wózku isto bliźnioki, ale psi! A chłop jakby nic – ustawio sie w łogónku, bo tam dycki ludzie z tymi swojimi pociechami dłógo czakajóm.
Na ludkowie, dyby to było tak że dwacet roków tymu, to by było pośmiywisko! A dzisio normalka.
Zdo mi sie, że przeca w tej miłości werci mieć kapke umiaru, ale takich co ni majóm radzi psów je mało, tóż nie zdziwiym sie, jak mie kaj kiery łobszczeko.
Staro ustrónioczka