Jako sie też mocie? Nie zaloło Was?
Tak teroski ludzie sie witajóm po tym strasznucnym kataklizmie. Łoto w pióntek byłach jako móm we zwyku chodzić po sprawunki na torg. Handlorze i stali klijynci sóm dycki mili i serdeczni, dyć dobrze sie znajóm. Ale niech nó kiery nadepnie drugimu na łodcisk, to zaroz pyskówka z wyzwiskami na cały torg, że hej! Przijechoł jedyn starszawy panoczek łosobówkóm i stanył przed piyrszym z brzegu straganym, bo chcioł nabyć ziymnioki na zime, dyć to kożdy przeca rozumiy. A handlowiec z tego straganu, co tu mało kiedy stoji z towarym zaczył głośno wrzeszczeć, że mu zawadzo, choć tam nie było żodnych ludzi. Chłop już chcioł łodjyżdżać, ale tyn niby poszkodowany fórt pyskowoł, do tego prziłónczyła sie baba z tego auta z takimi plugawymi wyzwiskami, że tego nielza powtórzyć. Jakby tego było mało, jeszcze jedyn chłop zaczył wrzeszczeć i z tego wszystkigo nie wiadomo było ło co mu sie rozchodzi. Wyglóndało to tak jak psy na dziedzinie – jedyn zacznie szczekać a insze za nim.
Na ludzie zmiłujcie sie! Taki nieszczyńści sie stało! Wielucno woda zniszczyła telkownym ludzióm cały dobytek, łóni tam sie wszyscy mobilizowali, nosili miyszki z pioskym, coby wody nie puścić na dziedzine i fórt se pumogajóm, a stracili wszystko. U nas ta powódź nie była tako groźno. Prowda, niejedyn mo szkody wiynksze, czy miynsze, tóż ludzie sóm tacy nabuzowani. Ale czy to co pumoże? A może by nas to nieszczyńści czego nauczyło? Porozmyślejcie nad tym moji mili, bo jo sie tu nie bydym wymóndrzać. Dyć kożdy mo swój rozum.
Staro ustrónioczka