Kożdy kiery chodzi przez torg, to isto nieroz sie podziwoł na tyn zdałoby sie nowy budynek, kiery straszy swojóm pustotóm już pore roków. Prziwykli my do tego, aż tu nogle zaczło sie tam cosi dzioć! I o dziwo już ze dwa tydnie tymu łodewrzili tam masarnie, a kole ni wisi też szyld marketu mónopolowego i pewnie kusi niejednego miłośnika kwitu, kiery sie ni może doczkać aż tyn przibytek łodewróm.
Aż tu łoto spotkałach sie z mojóm przocielkóm, kiero dycki je zastarano i nad tym światym i nad swoim losym, tóż nie dziwota, że fórt je nimocno, bo takim jowejczynim człowiek se dycki szkodzi. A łóna kiedysi zozdrziła na tyn szyld nowego marketu gorzołczanego i strasznucnie sie przejyła. Jako to możebne! Ludzie! Przeca w kożdym sklepie je gorzołka, a jeszcze nowy sklep łotwiyrajóm! Dyć ludziska strasznucnie sie rozpijóm, a gor młodzi! I narzyko, narzyko, tóż starałach sie jóm kapke uspokoić, ale isto mi sie to nie udało.
A przeca ludzie dycki pili i fórt pijóm, a ponikierzi aji chlaszczóm, czy żłopióm tóm gorzołe. Jedni majóm bardziyj tyn kwit radzi, insi miyni. Kierysi handowni łopisowoł, że przed wojnóm jedyn pijoczek prziszeł do Szalberta i kupił se sztwiertke, ale że mu sie rynce trzynsły, tóż flaszka spadła na deliny. A ta łochlasta uklynkła i zaczyła lizać kwit z delin przi łogólnej wesołości inszych klijyntów.
Ale byli też tacy, kierzi na gorzołe ani sie nie podziwali. Łoto baji taki ustroński piśmiorz Jan Wantuła z Goji jak jeszcze był młody, to założył taki Towarzystwo Trzyźwości i wszyscy co myśleli tak jako łón, to w kościele przisiyngali, że nie weznóm kwitu do gymby. I słowa dotrzimowali.
Tak se myślym, szkoda, że już je po wyborach, bo możne naszeł by sie kiery, coby mioł taki hasło: „Bez gorzoły picio, do końca życio” Jako myślicie, czy by kiery na to przistoł?
Staro ustrónioczka