Po naszymu…

Witejcie moji mili
Kaj jyny wyńdym miyndzy ludzi, to fórt mie pytajóm czymuż też już nie piszym do gazety? A jo prawiym, dyć zrobiłach se wolne, bo przeca jacysi młodzi już też chycili za pióro, potym były świynta, to dycki popisujóm sie wierszoklety, a że wiosna latoś prziszła ku nóm już w lutym, tóż chyciłach sie roboty w zogródce, a gor w marcu – siołach groch, sadziłach dymke, kiery mo aspóń mały sztrafek pola, co by go aji kabotym przykrył, tyn wiy, że na grzóndkach na wiosne je fórt robota. Ani żech sie nie nazdała, a tu nastoł kwieciyń. To je doista szumny czas, dyć cało prziroda sie budzi do życio, słóneczko świyci, ptoszki śpiywajóm – je tak szumnie jako isto bydzie w raju.
Ale ponikiedy nachodzóm mie smutne myśli, a gor jak nawiedzym kogosi ło moc starszego łody mie. Byłach łoto nawiedzić takóm stareczke co już do setki dobijo – isto ji chybio dwa czy trzi roki. Miyszko z delszóm rodzinóm, bo dziecek ni miała. Jak jeszcze kole siebie porobiła, to było dobrze. Ale już pore roków tymu zrobiły sie ji nogi taki szmatławe, chocioż jeszcze niedowno se aji śniodani i wieczerze przirychtowała, a łobiod ji warzili. Miała i mo fórt wikt i opierunek, ale serca do ni jim chybio i ciyrpliwości. Całymi dniami siedzi w izbie, mało kiery do ni przerzóndzi, choć miyszkajóm za dwiyrzami, ale kożdy mo swoji piloby. Taki je żywobyci staruszków w niejednej chałupie. Ta moja starszo kamratka, bo hańdowni chodziły my razym do kościoła i na szpacyry, je w coroz gorszym stanie. Siedzi i żyje ze swojimi myślami. Spakowała swoji szróty w taki pinkliczki i roz po drugi prawi, że pujdzie ku chałupie. Dómownicy sie śni śmiejóm i prawióm, że sie ji w głowie już miyszo, przeca je w chałupie, kieróm już dómownikóm przepisała, ale jo jóm rozumiym. Taki je życi starych ludzi, kierych ponikiedy ani dziecka nie szanujóm, a gor delszo rodzina. A czas tak hónym żynie, że tacy w sile wieku ani sie nie nazdajóm, a też bydóm starzi, słabi i zdani na łaske i niełaske.
Staro ustrónioczka