Pieter, ty se z kamratów nie rób błozna! Jura, Jyndrys i jo czakali my isto do dziewióntej, a tyś sie przeca nie pokozoł. Łobalili my po dwa piwa, bo jako tu rzóndzić ło suchym pysku? Byli my też chrómsko źli ma ciebie, bo nejprzód sie umawiosz, a potym cie nima. A co do twoji paniczki, to ci jyno powiym tak jako kamrat kamratowi: Ty chłopie, dej se pozór! Twoja połówka to doista gryfno babka, jak sie patrzi i niejedyn młodszy sie za nióm nieroz łoglóndnie. Dycki szumno rudo fryzura, czyrwióne pazury i łoblyczka jako z żurnala. Nó, je na czym aspóń łoko zawiesić. Jo ci sie prziznóm też miołbych na nióm chrapke, bo moja dycki jowejczy, fórt je nimocno, szmatle sie jyny łod dochtora do dochtora, rozmaite cetle łyko, tóż doista już skapcaniała, choć siedymdziesióntki jeszcze ni mo. A co do tego wiela dowosz paniczce na miano, abo pod goiczek, to ci trónfnym jyny tela: Chłopie, łóna mo recht, doista je żeś żyżmóń! Nie doś, że jyny dołeś stówke, to jeszcze to podowosz do publicznej wiadóności! Nima cie gańba? Ani sie nie nazdosz, a jaki żwawy wdowiec sie kole ni zakrynci i tela bydziesz mioł!
My sie zaś umówili w barze, ale już ci nie podowómy kiedy. Jak chcesz, to zadzwóń. Miyj sie tam po japóńsku – jako tako.
Twój kamrat Paweł