Ludeczkowie moji

Za bardzo nie jowejczcie na te przebrzidłóm pogode, kiero nas teroski dopadła, bo przeca latoś było moc dni słónecznych i radosnych, tóż trzeja było śnich korzystać. Na dyć ci magicy łod pogody w telewizorze rzóndzili, że jeszcze bydzie latoś kapke dni cieplejszych. Tóż miyjmy takóm nadzieje. A i teraz, choć nieroz ziómb liże po gymbie i wiater człowiekym dyrbie, to trzeja sie porzóndnie załoblykać i aspóń kapke sie poszmatłać po tym świecie. Moja sómsiadka, sama miyszko, a jedynóm pociechóm je Fikuś, szumny bioły kocur, co fórt kole ni sie krynci. Łóna dycki prawi, że choć w taki ziómb nejraczyj siedziała by w chałupie, ale boji sie, że sie ganc zasiedzi. Tóż coby nie stracić kondycyji przez te zimnóm pore, to se fórt wymyślo jakisik kónieczne chodniki. I tak kożdego dnia. Łoto baji trzeja ji kupić chlyb i masło i choć mo blisko chałupy sklep, to po chlyb idzie na torg, a po masło na Manhatan, bo tam je bażanowicki. Zjadła by insze też ze szmakiym, ale rozchodzi sie ło tóm ceste. Jeszcze dycki stawi sie do masarnie, coby Fikuś też cosi dobrego dostoł, a dyć łón dycki już kole dwiyrzi czako. Tóż kożdego dnia aspóń godzine, abo półdrugo je na polu, a w niedziele idzie ko kościoła. Po chodniku dycki kogosi spotko i rada cosi przerzóndzi. Jak przijdzie do chałupy, to cosi na łobiod uwarzi, zómbek czosku do zupy chynie, nó i zielynine. Na łoknie w kuchyni i izbie mo doniczki z cebulkom i pietruszkóm, a latoś widziałach, że na torgu kupowała sznytlok z korzyniami i też ji fajnie rośnie. Potym mo jak znaloz do wajecznice.
I wierzcie mi, nima nimocno. A tu kaj kiery krzipie, forsko, niejedym mo ryme przez całóm zime.
Tóż też sie dzierżcie cieplutko i nie dejcie sie żodnymu choróbsku, ani jesiynnej chandrze.
Staro ustrónioczka