Nastoł listopad, tóż jesiyń rzońdzi jeszcze przirodóm, ale zima już też pumału ku nóm zoglóndo. Choć liści na strómach sóm w rozmaitych strokatych barwach, tóż jak słóneczko sie ukoże, to fórt fajnie sie szpacyruje i choćby sie chciało mieć ciepło aż do grudnia – nic na to nie poradzymy. Bydzie coroz chłodnij, nale korzystejmy jeszcze z tego dobrego czasu.
Jesiynióm niejednego nachodzóm rozmaite smutki, a gor syniorów, kierzi dycki sie starajóm jako przeżyjóm zime. W październiku przipadoł też Dziyń Syniora, ale nie słyszałach latoś ło żodnych imprezach Niejedyn dóm spokojnej starości, kierych je coroz wiyncyj zorganizuje do swoich miyszkańców jakómsik fete, a tyn na naszej dziedzinie organizowoł uroczystość dycki w lecie. Były życzynia, poczynstunek, wystawa prac aktywnych syniorów – nó było doista fajnie.
Ale trzeja przyznać, że los syniora łatwy nima. Z roku na rok mo łón czy łóna coroz wiynksze łograniczynia i rozmaite choróbska – tóż doista nielza być optymistóm. Choć niejedyn staro sie jak może, walczy ze słabościami i nie pokazuje po sobie żodnymu, a gor rodzinie, że już nie dowo rady samodzielnie żyć.
Jak młodzi uwidzóm, że matka, czy łojciec ledwo sie szmatlóm i pamiyńć już nie ta jako za młodu, kiedy harowali dlo tych dziecek łod rana do wieczora, to nieroz sie przitrefi, że dóm starców to jedyno cesta, a stela już blisko na kierchów. Nie chcym tu młodych łobrażać, bo sóm tacy syniorzi, kierzi majóm w chałupie dobre żywobyci, ale nejczyńścij człowiek widzi ty nieszczyńśliwe stareczki i starzyków, kierzi usychajóm z tynsknoty za rodzinóm w tym przytułku dlo starców, a mało kiery ich łodwiedzo. Bo przeca młodzi ni majóm czasu, fórt sóm w takim kieracie jako niewolnicy. Ale czas hónym żynie, że hej! I niejedyn, kiery je dzisio silny i młody, ani sie nie łobezdrzi, a już bydzie starzikym. Tóż dziecka szanujcie syniorów, aby i Was szanowali. Staro ustrónioczka